Mijn Memorial

Woensdag 7 juli, zoals gewoonlijk check ik ’s morgens eerst mijn mails.  Zit er iets dringends of speciaals tussen?  Niet onmiddellijk… of toch? Mijn oog valt op een e-mail met als onderwerp “Thermo Fisher Scientific @ Memorial Van Damme tvv Plan International”.

Een avondje Memorial Van Damme gaat er altijd wel in.  Nieuwsgierig open ik de e-mail… sprinten op de Memorial?  Voor een vol stadion?  En dan nog voor een goed doel ook?  Dat kan niet waar zijn!  Ik schrijf me onmiddellijk in en begin al te dromen…

Om een keuze te maken uit alle geïnteresseerde collega’s, werd ons gevraagd om op een originele manier aan te geven wat diversiteit en inclusie voor ons persoonlijk betekent.  Hmmm, creatief zijn… niet direct mijn sterkste kant dus roep ik een hulplijn in. Mijn vrouw Angelique is een creatieve duizendpoot en het was dan ook haar idee om een kunstwerk te maken met het hele gezin, dus ook onze kleine Aimé (5jaar) hielp naarstig mee met verf en lijm.  We creëerden een boom met onze handen, gesymboliseerd door een innige omhelzing met fotootjes van mensen uit alle lagen, hoeken en kanten van onze maatschappij – iedereen hoort erbij!  Foto nemen, tekstje erbij en doorsturen vóór de deadline.  Nog even spannend afwachten…

Op 10 augustus kwam dan het heuglijke nieuws dat ik geselecteerd was als loper om Thermo Fisher Scientific te vertegenwoordigen in de ‘100m Equal Rights Run’ op de Memorial tvv Plan International.  Bedankt vrouwtje! En ik, blij als een kind!

Oei! Zaterdag loop ik een trail van 42km in La Roche-en-Ardenne (Fantôme trail), niet direct de ideale voorbereiding voor een explosieve sprint…  Zal ik gerecupereerd zijn? Wat als ik een blessure oploop?  Lap, het gepieker begint al, ontspan toch eens en geniet van wat komt!  OK, dit gaat lukken…

Ik heb er geen slapeloze nachten aan overgehouden maar moet toch toegeven dat ik 3 weken met een kriebel in mijn buik heb rondgelopen.  Zo precies of ik was een heel klein beetje verliefd, of zo.

Dan kwam 30 augustus.  Spurttraining in het Koning Boudewijnstadion met Cédric Van Branteghem en Hanne Claes, jullie allen wel bekend.  Dit was inbegrepen in het sponsorpakket.  Het werd mijn eerste kennismaking met startblokken.  Zowel Cédric als Hanne waren heel enthousiast en behulpzaam en leerden ons hoe belangrijk stretchen en loopoefeningen waren voor sprinters, hoe we ‘ons leidend been’ konden bepalen, hoe we startblokken moesten instellen, hoe hoog we het bekken moeten heffen na het signaal “klaar” om dan geleidelijk aan het gevoel te kweken om recht te komen en ons zo snel mogelijk naar de eindmeet te begeven.

Cameraploeg aanwezig, foto’s voor social media, interview, etc… Het was verre van een mediacircus maar toch even wennen om zo in de belangstelling te staan.  Wat zal dat vrijdag worden?

En dan de grote dag, 3 september.  Ik moet toegeven dat ik die dag weinig productief ben geweest voor mijn werkgever… maar alles voor het goede doel toch?

We werden om 16u30 verwacht aan de ingang van het Koning Boudewijnstadion.  Om 14u15 vertrok ik met Angelique vanuit Aalter, ik wilde zeker op tijd zijn en dat waren we!  Brussel ligt nu ook zo ver niet.  We werden al opgewacht door het team van Plan International dat ons gedurende het hele gebeuren zou begeleiden. Dit hebben ze trouwens heel goed gedaan!  We konden ons ten volle focussen op de wedstrijd en genieten van elke minuut.

We konden ons omkleden en opwarmen op het grasveld naast het stadion, waar ook de deelnemers van de jeugdreeksen zich opwarmden.
Senne Segers, één van de andere deelnemers van de Equal Rights Run had een heel pak sprintervaring (4e in BK 100m horden in juni) en hij toonde ons allerlei loopoefeningen om onze spieren optimaal voor te bereiden op wat komen zou...  Soms heel moeilijk uit te voeren en behoorlijk explosief maar – hoe grappig het soms ook was – we deden ons best om de oefeningen zo goed mogelijk uit te voeren.

19u03: we werden afgeroepen naar Call Room 1 om dan gezamenlijk richting stadion te wandelen.
Enkele minuten later kwamen we aan in Call Room 2, de ruimte die gebruikt wordt net voor de atleten het stadion betreden.  Hier konden we ons startnummer opspelden, dijnummer opkleven en de spikes aantrekken.  De spanning stijgt… Een paar stoelen verderop was Nafi Thiam dezelfde voorbereidingen aan het treffen vooraleer ze voor het hoogspringen de arena zou betreden.

We moesten ons opstellen op volgorde van startnummer en werden door een smalle tunnel naar de piste geloodst.  Kippenvel!
Via het grasveld in het midden van de piste wandelden we naar de startlijn, genietend van de sfeer in het stadion, zoekend naar Angelique in de tribune.  Vak 1E, dat moet daar ongeveer zijn.  20e rij, lange rij, zo ver, ik vind haar niet maar zwaai gezwind die kant op.  Ja! Nu zie ik haar!  Opgewonden en tegelijk lichtjes sentimenteel zwaaien we uitbundig naar elkaar.

We naderen de startlijn, steken de piste over en blijven zwaaien naar iedereen.  In vak 1A zoek ik naar nog een bekende…  Waar zit hij, ik weet niet welke rij…  Vlug, ah ja, daar zit Jan (Van Hollebeke) met zijn zoontje.  Heel enthousiast zwaait hij terug.  Wat leuk om nog iemand in de tribune te zien die ik ken, dit geeft steun.
O ja, de startblokken.  Snel even instellen.  In de achtergrond hoor ik de voorstelling van de polstokspringers maar vang er niet veel van op, focus…  Voorste blok, 2 voeten, achterste blok, 3 voeten.  Zo, dat moet het zijn.  Iedereen achter de wachtlijn.  Ik zie de camera naderen.  “Baan 5, Nico Recour van Thermo Fisher Scientific”… zwaaien naar de camera, naar de tribune links, dan rechts, glimlachen, goed zo, oef.  Een gelukzalig gevoel stroomt door de aderen.  Nog enkele ogenblikken.
“Op uw plaatsen”.  Nu komt het.  “Klaar”.  Kont de lucht in – niet te hoog, niet te laag… Focus…  Wat duurt dat lang… Pang!

Volle kracht duw ik mij uit de startblokken, oei, evenwichtsverlies, moet me corrigeren, blij dat ik recht ben gebleven – stel je voor! – Hier loop ik nu, wat een ervaring, wat een publiek!  Senne loopt in baan 1 en is mijlenver voor – ik loop tweede.  Nee derde, Arno steekt me in de laatste 30m nog voorbij.  Kan ik nog sneller?  Nee, lukt niet, derde dan maar.  14.40, mooi had iets tussen 14 en 15sec verwacht.  27 hondersten van plek 2. Kon ik nu echt niet ietsje sneller zijn? Maar zo gaat dat bij ‘de groten’ ook, denk ik dan. Na de finish worden we opgewacht door 2 reuzensmurfen, samen op de foto met spandoek van Plan International.  3 mannen, 5 vrouwen, mix van leeftijden, mix van sportieve achtergrond, mix van ideeën en opvattingen.  Iedereen straalt.  Dit is inclusie, dit is diversiteit!

Nog even nagenieten, een sportdrank en al snel worden we van de piste weggeleid voor het volgende nummer.  Cédric komt net aangerend, op weg naar een interview met Maarten Vangramberen van Sporza.  “Hoe is het geweest?”  “Machtig! Bedankt Cédric!”

Het was een schitterende ervaring!  Maar sprinten is toch een stiel apart 😊.
Nico Recour